Licht werpen op de mensenrechten­schendingen en het falen van “behandelingen” van de psychiatrie

Duizenden mensen hebben het Psychiatrie: Een Industrie des Doods Museum in Los Angeles bezocht en de keiharde feiten over psychiatrische misstanden geleerd.

Sinds de opening in 2005 heeft het Psychiatrie: Een Industrie des Doods van de Citizens Commission on Human Rights International honderdduizenden mensen voorgelicht over de geschiedenis van de mensenrechten­schendingen van de psychiatrie en haar afschuwelijke “behandelings­methoden” die eindigen in de dood of een volledig verlies van functioneren van patiënten. Het museum is uitgegroeid tot een belangrijke en gerenommeerde plek om mensen te informeren en te waarschuwen voor de talloze misstanden binnen de psychiatrie, waarbij mensen vaak jaar in jaar uit terugkomen en anderen meenemen, zodat ook zij de waarheid kunnen leren kennen.

Onder de bezoekers van de laatste tijd was een voormalig Amerikaanse senator, die onmiddellijk besloot haar centrum voor voorbereiding op de arbeidsmarkt te verbinden aan het museum. Kort daarna kreeg een groep van 17 verpleegkunde­studenten uit dat programma een rondleiding. Een van de studenten zei: “Gezien het aantal psychiaters dat we als toonaangevende vernieuwers beschouwen, is deze informatie schokkend.”

Een ander merkte op: “Ik heb alles geleerd, van eugenetica en het gebruik van marteling tot psychofarmaca om het leven in wezen uit te roeien, en dat het labelen van geestesziektes niet op bewijs is gebaseerd, maar op iemands mening.”

Drie klassen met studenten die een opleiding tot medisch assistent volgen en hun instructeurs van een beroepsschool in Californië kregen een rondleiding. Eén student zei: “Ik vond de rondleiding geweldig. Het was een echte eyeopener en liet me inzien wat deze mensen allemaal verkeerd doen.”

Een andere student merkte op: “Er worden zoveel verschillende soorten ‘therapieën’ gebruikt die geen resultaat hebben.”

Weer een andere zei: “Ik heb geleerd om mijn zoon nooit welk soort medicatie dan ook te geven. Nooit!” En de instructeurs waren net zo geschokt als de studenten. Een van hen schreef: “Psychiatrie is VERDERFELIJK! Het is niet humaan en is onrechtvaardig.”

Verschillende verpleegkunde­studenten waren geschokt toen ze hoorden over het verband tussen psychiatrie en schietpartijen op scholen. “Ik heb verschillende veranderingen ondergaan tijdens deze rondleiding, met name wat betreft schietpartijen op scholen en de manier waarop de media deze kinderen als monsters afschildert, maar we hebben eigenlijk geen zicht op hun verleden van psychofarmaca en de effecten ervan.”

De rondleiding door het museum verandert het standpunt van verpleegkunde­studenten radicaal. “Mijn kijk op psychofarmaca is zeker veranderd. Het zien van de gevolgen van wat deze medicijnen met onze familie, vrienden en ons land doen, doet me twijfelen aan het gebruik van deze middelen voor onze gemeenschap en patiënten.”

“Dit is mijn eerste bezoek. Het heeft mijn leven veranderd”, zei een ander. “Ik heb geleerd dat de ggz-diagnose een gokspel is in plaats van een wetenschappelijke diagnose.”

Weer een ander zei: “Een eyeopener over de waarheid die zich afspeelt in de farmaceutische wereld. Het draait meer om winst; ze zijn niet echt bezorgd om het welzijn van patiënten of de mensheid.”

“Ik heb geleerd over de gruwelijke manieren waarop psychiaters hun patiënten misbruiken. Ik zag hoe psychiaters patiënten diagnosticeren zonder tests, hoe die medicijnen de samenleving hebben beïnvloed en geschaad”, zei een andere verpleegkunde­student.

Naast het aan het licht brengen van psychiatrische misstanden, redt het museum levens. Een man kwam terug naar het museum om het personeel te vertellen dat hij het museum meer dan 16 jaar geleden had bezocht en dat het zijn leven had veranderd. Hij was toen na de rondleiding onmiddellijk naar zijn therapeut gegaan en had haar verteld dat hij niet langer de voorgeschreven psychofarmaca wilde nemen. Vanwege CCHR’s materialen was hij zich ervan bewust dat het stoppen met het gebruik van een psychofarmacon medische supervisie vereiste en dat hij dit nooit op eigen houtje moest doen. Zijn psychiater was het er eerst niet mee eens, maar hij waarschuwde haar: “Of je bouwt het af of ik stop er in één keer mee.” Ze bouwde het af.

Toen hij dit jaar opnieuw het museum bezocht, vertelde hij zijn gids: “Ik heb ze nooit meer genomen en het gaat gewoon goed met me! Als ik ze nog steeds zou nemen, zou ik waarschijnlijk niet in staat zijn om in de normale samenleving te functioneren.” Hij zou “depressief en suïcidaal” zijn geweest. Hij nam de CCHR-boekjes over psychofarmaca mee zodat hij anderen kan helpen.

Een vrouw had het museum enkele jaren eerder bezocht toen haar kinderen op school zaten en het etiket “mentaal gestoord” hadden gekregen, en daarvoor medicijnen moesten nemen. Een vriendin had haar over het museum verteld en haar meegenomen naar CCHR voor de rondleiding. Dit jaar kwam ze terug met haar man en schreef: “Mijn beide zonen kregen Ritalin, Adderall en Concerta. Deze medicijnen hielpen helemaal niet. Mijn oudste had vreselijke bijwerkingen en was agressief, gewelddadig, teruggetrokken en suïcidaal. Ik besloot mijn jongens van de medicijnen af te halen, maar er werd me verteld dat ik verantwoordelijk kon worden gehouden voor verwaarlozing als ik ze de voorgeschreven medicatie niet gaf. Na de informatie die ik had geleerd, was ik zo opgelucht dat ik mijn intuïtie heb gevolgd en kennis heb opgedaan in plaats van door druk of schaamte gedwongen te worden mijn kinderen medicijnen te geven. Mijn zonen zijn vandaag de dag volledig functionerende, gelukkige en gezonde volwassenen.”

Veel van de bezoekers hebben psychiatrie uit de eerste hand meegemaakt en gaven commentaar op hoe de rondleiding hen heeft geholpen. Iemand schreef: “Ik ben in veel musea geweest, maar deze is geweldig. Ik heb een hoop geleerd. Het heeft me geïnformeerd en ik voelde me gesteund. Aangezien ik iemand ben bij wie ADHD was vastgesteld, heb ik een heel moeilijke tijd gehad sinds ik ongeveer acht jaar was en de vreselijke bijwerkingen van Concerta ervoer. Dit heeft veel van mijn gezondheid beïnvloed en dit museum liet me de leugens zien die zijn verteld. Het is goed om te weten dat ik niet alleen ben.”

Een jonge man van een school voor muziekproductie zei: “Bij mij werd ADHD vastgesteld en ik kreeg pillen voorgeschreven en ik voel de bijwerkingen tot op de dag van vandaag. Ik weet nu dat ik psychiaters nooit moet vertrouwen, omdat ze nog steeds shocktherapie geven. Ik verafschuw de hoeveelheid medicijnen die aan 80-jarigen wordt gegeven.”

Een man die het museum een paar jaar geleden had bezocht, bracht zijn vriendin mee die als kind het slachtoffer was geweest van het ggz-systeem. Na de rondleiding schreef ze: “Ik heb geleerd over wat ik als kind heb meegemaakt. Toen ik dertien was, werd ik in een psychiatrische inrichting geplaatst, moest ik een dwangbuis aan en kreeg ik medicijnen toegediend. Dit museum heeft anderen, onder wie mezelf, geholpen te begrijpen wat ik doormaakte.”

Het museum biedt informatie die steeds relevanter wordt voor de huidige gebeurtenissen in de samenleving. Fysieke dwang wordt als een gangbare praktijk in de psychiatrie gebruikt en wordt onderwezen aan politieagenten en mensen in de ggz. Het leidt elk jaar tot doden. In mei 2020 stierf een 16-jarige Afro-Amerikaanse jongen, Cornelius Frederick, in een commercieel psychiatrisch ziekenhuis in Michigan terwijl hij werd gefixeerd.

CCHR International heeft opgeroepen tot een nationaal verbod op het gebruik van dwangmiddelen en op ggz-diagnostiek en -behandeling gebaseerd op de eugenetica – een frauduleuze, dehumaniserende en schadelijke psychologische theorie dat bepaalde gekleurde rassen niet gelijk waren aan blanken en daarom “minder” rechten “verdienden”. Ze vormden ook de Task Force Against Racism and Modern-Day Eugenics en zetten een website op om mensen te informeren over het racistische verleden van de psychiatrie – een belangrijk onderdeel van het Industrie des Doods Museum.

Eerwaarde Fred Shaw, directeur Public Affairs bij CCHR International, organiseert bijeenkomsten en rondleidingen door het museum voor burgerrechten­organisaties, waaronder lokale afdelingen van de NAACP (National Association for the Advancement of Colored People, Nationale Vereniging voor de Bevordering van Gekleurde Mensen), om hen te informeren over het verraad van de psychiatrie aan de zwarte gemeenschap. Een van de mensen die een rondleiding kreeg, zei: “Het museum was een levensveranderende ervaring.”

Een activist, radiopresentator en lid van CCHR’s Task Force Against Racism and Modern-Day Eugenics kreeg een rondleiding en houdt nu wekelijks interviews met eerwaarde Shaw over de gevaren van de psychiatrie.

Het Industrie des Doods Museum bereikt duizenden bezoekers en verspreidt de waarheid over de schadelijke effecten van psychiatrie op onze samenleving. Het bereikt mensen van heinde en verre. Een voormalige bewaker van het Melbourne General Hospital, die getuige was van misstanden op de psychiatrische afdeling, bezocht het museum. Na de rondleiding zei hij: “Ik kan niet geloven dat er een plek als deze bestaat, en ik ben zo blij dat die er is. Mijn hele leven heb ik familieleden zonder enig succes ‘behandeld’ zien worden, en ik zou zeggen dat er niets mis met hen was dat überhaupt een ‘behandeling’ rechtvaardigde. Het CCHR-museum geeft mijn gedachten meer gewicht.”

Bezoekers van het museum worden uitgenodigd om CCHR’s online petitie te ondertekenen om elektroshock te verbieden, zich bij CCHR aan te sluiten en publicaties mee te nemen om anderen te informeren en te waarschuwen.